آنچنان دل سنگ را میشکافد و بر ستیغ کوه ها سر بلند میکند که رویشش به معجزه شبیه است تا درختی عادی، در خشک ترین و سردترین کوهستان های ایران، لا به لای سنگ های خارا، در شیب تند دامنه ها و گاه بر سینه ی دیواره های عمودی و حتی در دشت های بیابانی سر بیرون آورده و از خاک به سوی آسمان می رود. حالتی عجیب و پیچیده دارد، چشم را صیقل کرده و آدمی را در چگونگی خلقت خود حیران می کند.
اُرس یا همان سرو کوهی، درختی همیشه سبز و مقاوم، نماد جاودانگی در سرزمین ایران می باشد.